شد لب شیرین ادایش با من از ابرام تلخ

از تقاضای هوس کردم می این جام تلخ

پختگی در طبع ناقص بی دماغ تهمت است

دود می آید برون از چوبهای خام تلخ

امتداد عمر برد از چشم ما ذوق نگاه

کهنگی ها کرد آخر مغز این بادام تلخ

دشمن امن است موقع ناشناسی دم زدن

زندگی بر خود مکن چون مرغ بی هنگام تلخ

حرص زر آنگه حلاوت اختراع وهم کیست

کامها در جوش صفرا می شود ناکام تلخ

بی صداعی نیست شهرتهای اقبال جهان

موج چین زد بسکه شد آب عقیق ازنام تلخ

جوهر فطرت مکن باطل به تمهید غرض

ای بسا مدحی که شد زین شیوه چون دشنام تلخ

بسکه دارد طبع خلق از حق گذار ی انفعال

دادن جان نیست اپنجا چون ادای وام تلخ

انتظار صید مطلب سخت راحت دشمن است

خواب نتوان یافت جز در دیده های دام تلخ

گر ز ادبار آگهی بگذر ز اقبال هوس

ترک آغاز حلاوت نیست چون انجام تلخ

می کند بیدل تبسم زهر چشمش را علاج

پسته اش خواهد نمک زد گر شود بادام تلخ